Zo dus jij wou een boek schrijven...?
Een kort verhaal
“Zo dus jij wou een boek schrijven?” Ronald sloeg in één keer z’n wodka achterover en gebaarde de barvrouw dat ie een nieuwe wilde.
“Jat, man! We gaan die club van ons is lekker op de kaart zetten”, zei Martin, een jonge dertiger die zijn Fintech de laatste jaren had zien exploderen.
“Ja, maar waarover gaat dat boek dan, Martin? Over je personeel? Over de overname van vorig jaar? Heb je een thema? Waar gáát het over?” Ronald was als tweede man altijd de nadenker die overal redenen voor wilde hebben.
Om z’n gebrek aan visie te compenseren, vond Martin, ook al zei hij dat nooit hardop. “Gewoon over da we een toffe tent zijn die hard groeit en dat we mooie dingen maken waar mensen blij mee zijn. Onze successtory”.
“Ja, snap ik. Iedereen weet dat. Maar een boek moet toch wel ergens over gaan? Niemand zit te wachten hoe jij met een glossy een veer in je eigen reet steekt.”
Martin lachte en haalde z’n schouders op. “Ja, joh, weet ik veel. Ik zet die nieuwe van communicatie erop en die zoekt er wel een contentschrijvertje bij. Zo gepiept”.
“Jemig, Martin, je laat háár toch niet bepalen waar jouw boek over gaat? Dat miepje komt net kijken.”
“F•uckit, Ronald,” riep Martin geïrriteerd vanwege de negatieve opmerking over de nieuwe communicatiedame, “ik maak weken van 60 uur. Gisteren nog zat ik in Dubai met nieuwe investeerders te praten. Denk je nou echt dat ik me daar mee bezig hou. Ik moet focussen!” Martin zette z’n lege champagneglas terug op de bar en wierp een steelse blik naar Chantal, de nieuwe van communicatie. “Verdomme, wat een lekker ding, zeg”, zei hij half hardop. In gedachten zag hij al een openhartige boeksessie ontstaan.
Maar Ronald was nog niet klaar. De wodka sloeg toe en dat zorgde ervoor dat hij zich in zijn onderwerp vastbeet “Wat is dan je doelgroep, Martin?”
“Chantal, natuurlijk…” Martin raakte beneveld. Was de vrijdagmiddagborrel niet dé gelegenheid om de Chantallen van deze wereld beter te leren kennen? “Chantalletjes in niemendalletjes”, mompelde hij nog terwijl hij langzaam haar richting uit schoof.
En zowaar, Chantal had ‘m door. Er speelde een half lachje om haar mond. Mijn carrière neemt een nieuwe wending, dacht ze.
Boek of geen boek, geschiedenis stond op het punt geschreven te worden.
Ronald voelde zich gefrustreerd. Stilletjes dronk hij z’n vierde wodka op liep naar buiten waar hij een taxi aanhield.
Wil jij ook een boek schrijven, maar dan echt?
Pas dan wel op! Ik ben geen Chantal en heb weinig met niemendallen.